Celem uchwalonych rozwiązań, jak wskazywano w uzasadnieniu do projektu ustawy, jest uregulowanie w sposób kompleksowy wsparcia dla kobiet w ciąży i ich rodzin, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet w ciąży powikłanej oraz w sytuacji niepowodzeń położniczych, a także dzieci, u których zdiagnozowano ciężkie i nieodwracalne upośledzenie albo nieuleczalną chorobę zagrażającą ich życiu, powstałe w prenatalnym okresie rozwoju dziecka lub w czasie porodu. Wnioskodawca wskazał, że potrzeba wprowadzenia rozwiązań zawartych w ustawie wynika z konieczności zapewnienia przez państwo rodzinom w Polsce poczucia bezpieczeństwa, w szczególności gdy może wystąpić sytuacja nieodwracalnego upośledzenia albo nieuleczalnej choroby zagrażającej życiu dziecka. Opieka państwa
w zakresie przewidzianym w ustawie ma obejmować dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej, w tym do diagnostyki prenatalnej, oraz dostęp do instrumentów polityki na rzecz rodziny.

Ustawa określa uprawnienia kobiet w ciąży i rodzin do wsparcia w zakresie dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej oraz instrumentów polityki na rzecz rodziny. Przez rodzinę ustawodawca rozumie odpowiednio: małżonków, rodziców dziecka w fazie prenatalnej, rodziców dziecka, opiekuna faktycznego dziecka, przez które rozumie się osobę faktycznie opiekującą się dzieckiem, jeżeli wystąpiła z wnioskiem do sądu opiekuńczego o przysposobienie dziecka, a także pozostające na ich utrzymaniu dzieci. Ustawa wskazuje szereg płaszczyzn, na których kobieta w ciąży oraz rodzina mają uzyskiwać wsparcie, przy czym szereg z tych zobowiązań ma być realizowanych na zasadach określonych w przepisach odrębnych. W szczególności kobiety w ciąży mają mieć zagwarantowany dostęp do: diagnostyki prenatalnej; świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej i leczenia szpitalnego, w tym zabiegów wewnątrzmacicznych; wsparcia psychologicznego; rehabilitacji leczniczej; zaopatrzenia w wyroby medyczne; opieki paliatywnej i hospicyjnej; poradnictwa laktacyjnego.

Ustawa nadaje rodzinie uprawnienia do specjalnego poradnictwa koordynowanego przez asystenta rodziny w sytuacjach ciąży powikłanej, niepowodzeń położniczych, jeżeli u dziecka zdiagnozowano ciężkie i nieodwracalne upośledzenie albo nieuleczalną chorobę zagrażającą jego życiu, które powstały w prenatalnym okresie rozwoju lub w czasie porodu. Koordynacja asystenta rodziny ma być finansowana ze środków Funduszu Pracy, z którego corocznie na ten cel będzie przeznaczana kwota do 70 mln zł.

W ustawie przewidziano także jednorazowe świadczenie z tytułu urodzenia się żywego dziecka, które ma ciężkie i nieodwracalne upośledzenie albo nieuleczalną chorobę zagrażającą życiu, które powstały w prenatalnym okresie rozwoju dziecka lub w czasie porodu. Wysokość świadczenia ustawa określa na 4000 zł.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. z wyjątkiem art. 7, art. 12 i art. 18 pkt 3 i 4, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.